Dag 76 Darwin

We hebben vandaag met onze buurtjes op de camping afgesproken. Meghan en Tristan zijn een leuk stel uit Tasmanie. Ze reizen samen voor onbepaalde tijd door eigen land. We gaan naar het zwembad! Hoe retro....In Darwin heb je nl. het hele jaar door Stingrays, dus lekker zwemmen in de zee zit er niet in. Als alternatief is er een buiten golfslagbad aan de kust. Heerlijk even niks. We eten hierna Indiaas, helaas niet echt een succes. We zijn moe en gaan vroeg naar bed.

Dag 77 Kakatoe? Nee Kakadu...

We gaan vandaag naar het grootste nationale park van Australië, Kakadu. Dit park is behoort toe aan de Aboriginals, maar wordt geleased aan de Australische regering. Dit park wordt ook wel regelmatig Kakadon't genoemd. Waarom is niet helemaal duidelijk. Er zijn wel heel veel vliegen, maar dat heb je in alle parken. We komen halverwege de middag aan en gaan meteen door naar Nourlangie. Kakadu staat bekend om de rockart die Aboriginals in de loop van de jaren hebben aangebracht. In Nourlangie is een grote rotspartij met verschillende rockart. Als we aankomen sluiten we, wederom, aan bij diverse praatjes van een ranger. We komen het volgende te weten. Aboriginals leven al tienduizenden jaren in Australië. Zo rond de 17^e eeuw kwamen de Indonesiërs als eerste naar Australië en in contact met de Aboriginals. Het grappige is dat de Indonesiërs al regelmatig met Hollanders in aanraking waren geweest, het was tenslotte de Gouden Eeuw. Vanuit hier is het woord Balanda blijven hangen. Dit betekent Hollander in het Indonesisch en wordt door de Aboriginals gebruikt als woord voor Whithefella, oftewel blanke. Aboriginals zijn semi-nomadisch. Ze trekken niet van plek naar plek , maar hebben 1 grote plek waar ze verantwoordelijk voor zijn en waar ze soms rondtrekken, b.v. als het te warm wordt trekken ze naar een koelere plek. En hier in het noorden is het warm gemiddeld, zo'n 34 graden! Hun cultuur is doorspekt met verhalen over gebeurtenissen en voorouders die worden verwerkt in tekeningen op rotspartijen. Erg interessant. We bekijken 2 lookouts en gaan dan een camping opzoeken. We hebben vaag met Meghan en Tristan afgesproken, die gingen toevallig ook naar Kakadu. Maar we vinden elkaar op een bush camping. Gezellig! De avond brengen we in de bush door. Een jongen uit Tasmanie en een Duits meisje schuiven aan. Tristan kookt en we drinken wijn uit de bekende kartonnen verpakkingen.

Dag 78

Tristan en Meghan hebben een auto met 4WD, en die heb je nodig voor bepaalde plekken in het park. We gaan met zijn vieren op stap. Gezellig en goedkoop. Een toertje naar de watervallen kost zo 150/200 dollar. Echt belachelijk. We zoeken eerst een andere camping op en springen eerst in het zwembad. Rond het middaguur gaan we op pad. Het eerst deel van de weg is een gravelweg en aardig te doen. We komen nog een campervan tegen, die het met 2WD probeert.....Succes. Het tweede deel is echt 4WD, zand, water, bochtige weggetjes. Bij de Jim Jim Falls moeten we eerst een stukje lopen. Er staat dat de wandeling 900 meter is. We denken dat lopen we zo....Not! Het is echt een 4WL(oop). We moeten door zand, over bomen en over rosten, heel veel rotsen. En heel stom, we hebben geen water meegenomen....Het eindpunt is overweldigend mooi, een enorme hoge klif/ rotspartij met een waterval, maar door de dry season komt er geen water uit. Zwemmen is in Kakadu op eigen risico, aangezien er krokodillen kunnen zitten....Onderweg zien we ook vallen als we langs het water lopen. We komen een bekende tegen van de vorige avond, die zijn water deelt. We rijden terug en relaxen op de camping.

Dag 79

'S ochtend doen we rustig aan. We nemen nog een duik in het zwembad en nemen afscheid van Tristan en Meghan. We hebben het erg gezellig gehad maar gaan weer samen door. Zij gaan het westen van Australië opzoeken. We bezoeken aan het eind van de ochtend nog het Aboriginal culture Centre, maar we missen een beetje de Aboriginals zelf hier. Het is voor ons zeker Kakadu en niet Kakadon't, een prachtig park! Na een week in het noorden gaan we weer op pad. We gaan rond het middaguur rijden en rijden door tot het donker wordt. We belanden in Larrimah. Je kan het geen dorpje noemen, meer een roadhouse. Er wonen een paar mensen en behalve een camping , hotel en café is er ook en Zoo! Wat blijkt: de eigenaresse vangt gewonde dieren op. Zo is er een baby kangarootje, een slang, een krokodil en verschillende vogels. Ze probeert ze weer uit te zetten in de natuur, maar dat lukt niet altijd. Rob aait het kleine kangarootje. De camping ligt pal naast de weg, nogal typisch, maar we genieten van de zonsondergang en kletsen met een langbaardige Australiër.

Dag 80 Drivin'

Het was warm vannacht! Vandaag is het de bedoeling de hele dag te rijden. We vertrekken om 07.30. We hebben de zon in de rug dus dat scheelt een hoop. Rond 15.00 gaan we de weg af om Devil's Marbles te bekijken. Dit zijn grote kluwen rode rotsformaties die hun oorsprong vinden in lava en daarna deels geslepen zijn door water en wind. Echt prachtig om te zien en ook een heel rustig en serene omgeving. De Aboriginals geloven dat hier, onder de rotsen, mensen leven die je kunnen meenemen naar een andere wereld Wellicht een voorproefje voor Uluru? Tegen een uur of 18.00 stoppen we bij een roadhouse, die een, buiten verwachting, een mooi campingplaatsje heeft.

Dag 81 Uluru

Vandaag gaan we naar Ayers Rock. Iedereen heeft waarschijnlijk wel eens wat meegekregen van deze gigantische Rock, van wie de Aboriginal naam Uluru is. Het nationale park is van de Aboriginals, maar onder voorwaarde dat ze hem terug leasen aan Australië de komende 99 jaar. We merken als we meer richting het midden rijden dat het iets koeler wordt. Lekker! We komen een uur of 15.00 aan. Uluru is aardig commercieel. Je hebt buiten het park een resort waar je kan op allerlei manieren kan overnachten. Je bent soort van verplicht daar te overnachten want de eerste de beste camping is kilooooooooooometers terug. Het is ook het enige park waar je entree voor moet betalen. Toch is de Rock zelf een machtig gezicht als je hem in het echt ziet. We zien aan het eind van de middag, met vele anderen, de zon ondergaan bij Uluru, voor we teruggaan naar de camping.

Dag 82 Weer op pad

We zien verder weinig van de camping want we staan om 05.15 op om de zonsopgang te bekijken. Hierna parkeren we de bus bij een wandeltrack om te ontbijten. Dit is geweldig, een tosti eten, met de opgaande zon, aan de voet van Uluru. Hierna doen we nog een kleine wandeling voor we naar het cultuur centre van het park gaan. Hier is toevallig een praatje van een ranger samen met een Aboriginal. Uluru is een heilige berg voor de Aboriginals. Het is dan ook heel vreemd dat de berg wel beklommen kan worden. Wij doen dit niet om deze reden, maar ook omdat het best gevaarlijk is. Er zijn minimaal al 40 mensen omgekomen bij het beklimmen. Toch zie je ook kleine kinderen de berg op gaan...Er zijn ook geruchten dat de klim binnen een jaar of 2 gesloten zal worden. Eind van de ochtend rijden we door richting Warttanka National Park, bekend om de Kings Canyon. Dit ligt een stuk ten noorden van Uluru. Halverwege de middag komen we hier aan. De camping (Of resort...) heeft alleen nog maar plekken in de zon. We springen dus maar snel in het zwembad. Vanuit de camping kijk je door de bomen uit op de Canyon. Het vroege opstaan breekt ons op dus om 20.30 liggen we al in bed.

Dag 83 Kings Canyon

Na een goede nacht zijn we ook weer bijtijds wakker. We willen vandaag een wandeling maken dus we willen niet op het heetst van de dag lopen. Na eerst 100 meter steil omhoog lopen we in 3 uur langs en door de Canyon. Echt adembenemend mooi! Prachtige uitzichten over een enorm diepe canyon met steile kliffen, in ontzettend veel kleuren rood en oranje met hier en daar groene flora.'s Middags zwemmen en slapen we lekker. We zijn het niet meer gewend, niks doen. Het is in bepaalde delen van Australië vakantie, dus best druk op de camping en vooral heel veel kinderen. Ook worden we overal op de camping gewaarschuwd voor dingo's en wilde honden. We zien er 2 op de camping lopen. Tegen de avond gaan we de zonsondergang in de Canyon bekijken. We krijgen flashbacks van dezelfde activiteit bij de Grand Canyon in de U.S.A. Alleen is hier de plek niet helemaal goed. Het is een prachtig park, jammer dat ze geen bush camping hebben. Het resort gebeuren zijn we wat zat. De mensen zijn hier ook wat stugger, lijkt wel. We zijn waarschijnlijk gewoon verwend door de vele vriendelijke mensen die we al hebben ontmoet.

Dag 84 Meer Outback

We gaan weer op pad, nu richting het zuiden van Australië. Dat betekent rijden, rijden, rijden met het wagentje. In de Outback heb je nergens bereik met de radio (logisch) en onze MP3 speler is stuk, dus we zijn blij als de radio weer aangaat. En wat horen we dan: Little Green Bag van George Baker. We zingen uit volle borst mee! Even dicht bij Nederland. We zien een auto rijden waar werkelijk niks meer van klopt, geen ramen, geen koplampen meer en overal deuken. Achter het steur zit een jong jongen. Overal waar Aboriginals wonen zie je, op de weg of in het land, verlaten auto's staan. Deze zijn kapot, hebben geen benzine meer of zijn gestolen en worden gewoon achtergelaten door Aboriginals. Zij hebben weinig tot geen besef van materiële zaken. We rijden zo'n 800 k's (zeggen ze hier allemaal) weg en komen tegen de avond in het enige stadje in de desert, Coober Pedy genaamd. Als er een prijs is voor de meest deprimerende stad van Australie is, dan gaat ‘ie naar dit stadje. Desolaat, geïsoleerd, veel drinkers. Het is dan ook een mijnenstad, er wordt hier Opal gewonnen. We drinken 's avonds nog een drankje in de lokale bar en proberen nog wat mee te krijgen van de NFL finale, maar dat gaat hem allemaal niet worden.

Dag 85 Rijden

We vervolgen onze weg over de Stuart Highway. Stuart was een ontdekkingsreiziger, die als eerst Australië verkende van noord naar zuid. Vandaar dat de snelweg van Darwin naar Adelaide, ruim 3000 km. lang, The Stuart Highway heet. Deze weg schijnt een notoire dodenweg te zijn, omdat hij zo saai is, maar we ervaren dat niet zo. Natuurlijk is het rijden soms saai en vermoeiend maar er is ook veel te zien. Gister hebben we 2 kangaroes gezien en vandaag zien we een Emu met een kleintje. De omgeving is leeg en desolaat. Er zijn in deze omgeving ook verschillende films opgenomen, zoals Mad Max en Pricilla the desert Queen. We horen van een Australisch stel dat er hier een paar dagen terug dagenlang enorme zandstormen hebben gewoed. Zij hebben hier daardoor een paar dagen ‘vast' gezeten. We hebben dus opnieuw mazzel. We belanden in de middag in Port Augusta. We zijn in South-Austalia. We zijn de Outback uit en gaan de kust weer opzoeken. Het is hier alleen wel een stuk kouder, ook 's nachts, daar moeten we erg aan wennen. Het is nu zo'n 15-20 graden. Er is hier sinds een jaar of 5 weer eens regen gevallen. We overnachten op een bijzondere camping, een soort van trailerpark, een beetje achenebbisj. Maar Rob maakt vriendjes met een paar lokale Aboriginal kinderen en brengt al voetballend een tijdje door.

Dag 86

We zijn het rijden een beetje zat, logisch we hebben de afgelopen week bijna 3500 km. gereden. Nu hebben we nog ruim 2 weken om in Sydney te geraken en we doen het dus weer rustiger aan. We rijden vandaag richting Adelaide, maar besluiten als we daar zijn door te rijden naar de zuid kust. We belanden in Port Elliot. De zuid kust staat bekend om het walvis spotten, van mei tot november. Deze beestjes komen dan langs deze kust terwijl ze hun tocht maken naar Antarctica. We kunnen vanuit de camping het ruige strand oplopen en spotten 2 Walvissen voor de kust. ‘S avonds boeken we een toertje in Victor Harbour om de little pinguïns te bekijken. Deze komen iedere avond aan land na een harde dag vis werken in de zee. Leuk om te zien, zeker als je ze in een rijtje voorbij zie tippelen, maar ook dubbel. Iedere avond komen hier toeristen, waarom worden ze niet meer met rust gelaten? De populatie is in 20 jaar tijd van 2000 naar zo'n 160 gegaan. Dit komt vooral omdat de zeehonden ze graag eten, nu er minder vis in de zee te vangen valt.

Dag 87

We kunnen het niet laten, ook vandaag rijden we een behoorlijk stuk. We gaan eind van de ochtend rijden en besluiten de toeristische route richting de zuid kust te nemen. Het is de bedoeling dat we de Great Ocean Road richting Melbourne nemen. Vandaar zullen we naar Sydney rijden, waar we nog een dag of 4 zullen verblijven. 14 oktober vliegen we naar Nieuw-Zeeland, voor het laatste deel van ons avontuur. Zuid-Australië is groen, heel groen. Het doet ons regelmatig aan Europa denken. Het is een prachtige rit en we stoppen regelmatig. We (eigenlijk Rob, ik ben een waardeloze spotter) zien een bruine slang en 2x een onbekend lizard achtig iets. Eind van de middag willen we overnachten op een rest area, maar dat blijkt niks te zijn. We belanden op een rustige camping in Mt. Gambier.